علائم افسردگی در کودکان/ چگونه یک کودک شاد داشته باشیم؟
تاریخ انتشار: ۲۰ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۶۱۴۱۲
باشگاه خبرنگاران توانا - طناز آقامحمداصفهانی: همه پدر و مادرها آرزوی داشتن فرزندی شاد، مستقل و فعال را دارند. آنها شبانهروز تلاش میکنند تا بتوانند یک زندگی مرفه و بیکموکاست برای فرزندانشان مهیا کنند. اما گاهی این کمالگرایی کار دستشان میدهد. زیرا نه تنها یک زندگی آرام و بیدغدغه بلکه افسردگی و اضطراب به کودکشان هدیه میدهند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
سمانه عسکری متخصص روانشناس کودک و نوجوان درباره افسردگی و اضطراب در کودکان به فارس گفت: ریشه به وجود آمدن اکثر اختلالات روانی در کودکان، عدم شادی کودک است. زمانی که کودک شاد نباشد میتواند مستعد بیماری اضطراب و افسردگی شود. در این دو سه سال گذشته با شیوع بیماری کرونا و به طبع آن تعطیلی مدارس و ارتباط نداشتن کودکان با یکدیگر، بچهها بیشتر در معرض افسردگی و انزوا قرار گرفتند.
وی در ادامه درباره علائم افسردگی در کودکان بیان کرد: ممکن است افسردگی در کودکان به صورت خاموش باشد و ما از ظاهر آنها متوجه نشویم. اما یک سری علائم مانند بهانهگیری، بیحوصلگی، عدم تمایل به بازی، شاد نبودن، پرخوابی، بیخوابی، بیقراری، بیاشتهایی، پراشتهایی، بهانه گیری و پرخاشگری نشان دهنده و هشدار دهنده افسردگی در کودک است. معمولاً علائم افسردگی در کودکان از سن چهار یا پنج سالگی قابل تشخیص است.
چه زمانی کودک باید به روانشناس مراجعه کند؟
عسکری درباره زمان مراجعه کودک به روانشناس افزود: زمانی که این علائم در کودک یک تا دوماه تداوم یافت والدین حتماً باید کودک خود را پیش مشاور ببرند. زیرا اگر این مشکلات درمان نشود در دراز مدت و در بزرگسالی تبدیل به بیماری مزمن خواهد شد و عواقب بدتری برایشان خواهد داشت.
آثارمخرب تنهایی و تک فرزندی در کودکان
این روانشناس کودک و نوجوان درخصوص آثار مخرب تک فرزندی عنوان کرد: تک فرزندی یک امر اجتناب ناپذیر در جامعه شهری ما است و در جامعه امروز خانوادهها به علت شاغل شدن مادران و مشکلات اقتصادی و معیشتی چندان تمایلی به چند فرزندی ندارند. کودکان تک فرزند تعامل کمتری با همسالان خود دارند. برای همین باید یک شرایطی را برایشان به وجود آورد تا بتوانند با بچههای دیگر تعامل داشته باشند. معمولاً ما روانشناسان کودک، مهدکودک و خانههای بازی را به والدینی که دارای یک فرزند هستند پیشنهاد میکنیم، زیرا در آن محیط کودکان با یکدیگر بازی و تعامل دارند و ارتباط بین فردی و گروهی را یاد میگیرند.
عسکری در ادامه تصریح کرد: مادران و همچنین پدران باید بتوانند با فرزندان خود حتی یک ساعت در روز بازیهای تعاملی داشته باشند. باید در نظر گرفت که والدین امروزه به دلیل مشغلههای زیاد و شاغل بودن زمان کمتری با فرزندان خود میگذرانند. گاهی مادران شاغل به ناچار فرزندان خود را به مهدکودک میبرند و یا امانت به دست پدرومادرشان«پدربزرگ و مادربزرگ کودک» میسپارند.
اما باید توجه کرد شرایط کودکانی که به مهد میروند با بچههایی که در خانه پدربزرگ و مادر بزرگ میمانند یکسان نیست. مادربزرگ و پدربزرگ تنها از کودک مراقبت میکنند اما در مهد، کودک با همسالان خود ارتباط دارد و با آنها بازی میکند و از طریق بازی آموزش میبیند.
پیامدهای مثبت بازی کردن در کودکان
وی درباره اهمیت بازی در کودکان تأکید کرد: بازی در کودکان بسیار تأثیرگذار است. اولین موردی که در رشد بچهها تأثیر دارد بازی کردن است. کودکان در بازی خیلی نکات را یاد میگیرند. ما در بازی کردن با کودکان میتوانیم بسیاری از نکات را به آنها آموزش دهیم؛ همچنین با بازی میتوانیم خیلی از مشکلات او را حل کنیم. یکی از روشهای درمانی کودکان در کلینیک ها و مرکز مشاوره و روانشناسی، بازی درمانی است. بازیهای تعاملی به کودک «برد و باخت» را یاد میدهد. وقتی کودک متوجه برد و باخت در بازی میشود و باخت در بازی را میپذیرد، ناخودآگاه نحوه مواجهه با شکست و پیروزی در زندگی آیندهشان را یاد میگیرد. این کودک اگر در بزرگسالی شکست بخورد و یا ببازد، آن را مبنی بر اتمام دنیا نمیداند. ما باید در بازی شیوه مواجه با شکست را به بچههایمان آموزش دهیم تا اگر در بزرگسالی با شکستی مواجه شد، بداند که زندگی ادامه دارد و باید دوباره شروع کند.
عسکری تأکید کرد: ما بزرگسالان باید بدانیم که ریشه بسیاری از مشکلاتمان آموزشهایی است که در دوره کودکی و نوجوانی دریافت نکردهایم.
چگونه در خانه با کودکمان وقت بگذرانیم؟
این روانشناس درباره چگونگی وقت گذراندن با فرزندان گفت: والد به غیر از بازی کردن باید در کارهای خانه با او تعامل ایجاد کند و به او وظیفه و مسئولیت متناسب با سن کودک بدهد. برای مثال مادر میتواند با فرزند خود غذا، ژله و یا کیک درست کند. وقتی بتوانیم خاطرات خوبی با بچههایمان بسازیم بچههای شادتری خواهیم داشت. امر و نهی کردن مداوم به بچه اثرات مخربی در او به وجود خواهد آورد. مادرها نباید نقش یک ناظم را در خانه داشته باشند. ما بزرگترها باید بتوانیم خود را هم سن کودکمان کنیم تا با آنها بازی کنیم و کودکی شاد داشته باشیم.
نقش تحسین در تربیت یک کودک شاد
عسکری درباره نقش تحسین در تربیت کودک بیان کرد: تحسین و تشویق یکی از ارکان خیلی مهم در مبحث فرزندپروری است.
ما روانشناسها در زمینه فرزندپروری به والدین توصیه میکنیم همانطور که کودک را به خاطر اشتباهاتش سرزنش میکنند، بخاطر کارهای درست و مثبتاش تحسیناش کنند. در واقع نباید فقط به کارهای اشتباه کودک اشاره کرد و کارهای بد فرزندان را نباید بزرگ کرد. چرا مادرها وقتی کودک کار اشتباهی انجام میدهد او را تهدید به بازگشت پدر به خانه میکنند و میگویند شب که بابات آمد خانه میگویم چکار کردی. چرا مادرها زمانی که کودکشان کار درستی انجام میدهد نمیگویند شب به پدرت میگویم؟
نکته قابل توجه اینجاست زمانی که ما رفتار درست کودک را تحسین و او را تشویق میکنیم به مرور زمان رفتار اشتباه، کم رنگ شده و از بین برود.
وی در پاسخ به اینکه آیا سرزنش کردن، تربیت کودک را بهتر میکند یا خیر پاسخ داد: خیر. آدمهایی که در کودکی زیاد سرزنش شدهاند، در بزرگسالی صدای سرزنشگری والدشان دردرون آنها تثبیت میشود و بعد از یک اشتباه خودشان سریع شروع به سرزنش خود می کنند و حتی اگر والد هم کاری به کارش نداشته باشد ناخودآگاه خود را سرزنش میکنند.
به فرزندانتان حق انتخاب بدهید
این متخصص درباره حق انتخاب در کودک گفت: والدین باید به کودکان حق انتخاب بدهند. باید نظر او را درباره اموری که به خودش مربوط میشود بپرسند. به عنوان مثال امروز دوست داری چه بازی انجام بدهی؟ چه غذایی دوست داری بخوری؟ چه لباسی دوست داری بپوشی؟ پدر و مادر میتوانند بین دو گزینه برای کودک حق انتخاب بگذارند. برای مثال دو رنگ لباس جلوی بچه بگذارند و از او سوال کنند که کدام را دوست دارد بپوشد؟
عسکری تأکید کرد: ما در بعضی مواقع و در بعضی مسائل نباید جای کودک تصمیم بگیریم. نباید به کودک بگوییم تو بچهای...، تو نمیفهمی...، هرچی که من میگویم درست است...، من صلاح تورو بیشتر میدانم و...
ما با حق انتخاب دادن به کودک، نمیخواهیم او بزرگ تر از سنش رفتار کند بلکه به او یاد میدهیم که مستقل و مسئولیت پذیر شود.
کمالگرایی والدین و اطاعت کودک از والدین
وی در ادامه درباره آسیبهای ناشی از کمالگرایی والدین گفت: والدین تمایل دارند کودک از آنها اطاعت کند اما همین اطاعت مداوم میتواند پیامدهای نادرستی در نوجوانی و بزرگسالی برای او به همراه داشته باشد. به صورتی که، در نوجوانی از دوستان خود اطاعت میکند و به هر کار یا خواسته آنها تن میدهد چون ترس از دست دادن گروه دوستی و عدم توانایی در نه گفتن دارد و این امر میتواند مشکلاتی برای او ایجاد کند.
وی درباره کمالگرایی والدین در تربیت فرزند بیان کرد: والدین کمالگرا کودک را ترغیب به اطاعت از خود میکنند اما در واقع نباید از بچه انتظار داشته باشند که بینقص باشد. هیچ آدمی روی این کره خاکی بینقص نیست. چرا مدام به بچه میگوییم چرا نمراتت کم شد؟ چرا اینجوری غذا میخوری؟ چرا بچه را به خاطر نقاط ضعفی که دارد سرزنش و تنبیه میکنیم؟ آیا کودک حق نظر دادن ندارد؟
وقتی کودک اطاعت بیچون و چرا را یاد میگیرد در بزرگسالی هم از رئیساش، دوستاش و... اطاعت میکند. این کودک در بزرگسالی هیچ ارادهای از خودش نخواهد داشت و همیشه خود را ملزم به پیروی از دیگران میداند.
چشم و هم چشمی والدین
این روانشناس کودک و نوجوان در خصوص چشم و هم چشمی والدین در آموزش کودکان گفت: برخی از والدین به علت کمالگرایی و چشم و هم چشمی، در روند رقابت منفی قرار میگیرند. به عنوان مثال میگویند باید حتماً کلاس گیتار بروی چون پسر داییت میرود. حتماً باید کلاس کنکور فلان جا بروی چون دخترخالهات میرود.
والدین نباید فرزندشان را مجبور به رقابت منفی کنند. نباید بگویند حتماً باید پزشکی قبول شوی یا نباید بگویند حتماً باید فلان رشته ورزشی را انتخاب کنی چرا که ممکن است او به آن رشته علاقه نداشته و یا حتی استعدادی درآن نداشته باشد. در این صورت اگر مدرک آن رشته را هم بگیرد آن را رها میکند و به دنبال کار یا رشتهای دیگر میرود.
توصیه به والدین قبل از داشتن فرزند
عسکری خاطرنشان کرد: مادران و پدران قبل از تولد فرزندشان باید در دورههای فرزند پروری شرکت کنند. باید آموزش ببیند تا بدانند چگونه باید با کودکشان رفتار کنند. متأسفانه پدر و مادرها همان گونه که در خردسالی با آنها رفتار شده با فرزندان خود رفتار میکنند و این اشتباه است.
پایان پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: روان شناس کودک فرزندپروری شادی تربیت کودک بازی درمانی افسردگی در کودکان افسردگی در کودک کمال گرایی داشته باشند فرزندان خود بازی کردن حق انتخاب روان شناس تک فرزند بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۶۱۴۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامههای تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه دربارهاش صحبت میکنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامههای جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحثهای متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون میشود، برنامههایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی میآورند. در گذشتهای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسکخونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونیها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظهای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِخودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامهساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سالهای کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطرهها مانده باشد؛ او در جریان گفتوگو با خبرنگار تسنیم بارها به جملهای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمیهای عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیهکنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفتوگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامهسازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامههایی ساخته میشود که آهنگی میزنند و مجری فریاد میزند دست و جیغ و هورا! یا بچههایشان را میآورند تا دیده شوند، این برنامهسازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامهسازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچهها را افزایش بدهد این کار را میکردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامهسازیهای تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دورهای همه برنامههای کودک تلویزیون همین کار را میکردند تا به گونهای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمیگویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمیگویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمیکند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همهچیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچهها در برههای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکلگیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغبازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیریشان است. سن تربیتپذیری، آیندهسازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق میافتد. باید از طریق برنامهسازی بهطور غیرمستقیم و مستقیم و با بازیهای درست و کاربردی، مهارتافزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد میزند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباسهای رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمیتواند برای کودک، فرهنگسازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچهها نمیتوانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژیشان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچهها بگذارند که این بچهها بتوانند انرژیشان را تخلیه کنند. اگر خلاقیتهایی را برای بچهها ایجاد کنند. برنامههایی که بتواند از خلاقیتهای بچهها استفاده کند، بسازند. همانطور که در گذشته هم این نوع برنامه میساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغبازی نبود. باید این شلوغ بازیها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامههای تلویزیون که دست میزنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامهای که قرار است حرفهای مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکتهایی میروند تا خلأهای ذاتی برنامهسازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقهای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت میبینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکتها نمیکنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص میدهند.
چرا ترجمهها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار میکنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچهها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر میآید با سبک زندگی خانوادههای ایرانیها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس میکنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجیهای کودک را نمیشناسند، شاید نمیدانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعهمان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگمان از دست میرود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت میکنیم برخیها میخندند و جدّی نمیگیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعهشناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راهاندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروههای کودک کار میکردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار میگرفتند. اینها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقهشان به بچهها واقعی بود. لذا سعی میکردند اطلاعات راجع به برنامهسازی را از همهجا بدست بیاورند و خودشان را با خواستههای کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقهمندند برنامههای کودک بسازند اما نه آنطور که باید و شاید. برنامههای شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتونهای قدیمیاند که هنوز دوستداشتنیاند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیدهام. شاید بعضاً برنامههایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقهمندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمیشود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامهسازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکاناند، برنامهسازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچهها میاندیشند. آموزشهایی که برای بچهها میگذارند، باید آموزشهایی باشد برای آیندهشان هم مفید باشد. اگر این آموزشها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچهها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی میگیرد. بچهها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعهای از برنامههایی که سرگرمکنندهاند، آموزشهای خیلی ملایم، مثبت و دوستداشتنی برای کودکان طراحی کردهاند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمیکند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفتوگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمیبینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا میکنند میخواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که میخواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته میخورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفتهایم و گفتهایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع میدهند و یا میگویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول میکنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامههای کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر میآید سیاستگذاریها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون میتواند از افراد کاربلد و تهیهکنندگان قدیمی که دور مانده و خانهنشین و بیکار ماندهاند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشدهاند و از نظراتشان استفاده نشده است. در کارنامهشان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامههای تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده میشود و عملی نمیبینیم.
انتهای پیام/